In het kort: ik begeleid een groep bij een dialoog. De groep wil leiding krijgen, maar ik geef het niet. De groep komt in stil verzet en ik ook. Resultaat is ‘mislukking’ voor allen.
Het gaat om een groep professionals met interesse in de dialoog. Een deelnemer geeft bij de kennismaking aan leiding te geven aan een grote groep dienstverleners. En als doel heeft dat zijn collega’s in hun gesprek met klanten en collega’s meer rekening houden met het gevoel dat er speelt. Dat als er iets speelt bij die ander zoals bijvoorbeeld boosheid of teleurstelling of verdriet, al is het om een ziek kind thuis, dat daar dan ook als eerste aandacht voor is. Nog voor het gaat over het werk, de opdracht, de targets, de planning, enzovoorts. Want als je dat doet, beluisterde ik, dan heb je een echt gesprek met elkaar en dan pas kun je effectief samenwerken. Dat scheelt heel veel ruis en levert veel meer op. Een pleidooi dus om elkaar met een open, luisterende houding tegemoet te komen. Een pleidooi voor de dialoog dus. Ik denk, mooi, deze groep snapt waar het om draait. We kunnen aan de gang.
We starten en ik open met de vraag: ‘Wie heeft om te beginnen een vraag of wil iets delen?” En dan gebeurt er iets geks:
Er ontstaat stilte, ongemak, wrevel zelfs (Wat is dit voor vaag gedoe?!) en zeker geen antwoord op mijn vraag;
Ik schrik van met name de pittige wrevel, concludeer dat ik het schijnbaar fout doe, schaam me daarvoor, verdoezel dat en ga in behoorlijke kramp mijn best doen te redden wat er de redden valt. Wat totaal mislukt natuurlijk;
De hele bijeenkomst blijft het gevoel van ongemak. Er wordt veel gelachen en plezier gemaakt, maar we gaan overduidelijk in spanning en met een gevoel van teleurstelling aan het eind uit elkaar. Ik heb er pijn in mijn buik van.
Wat gebeurt hier nu eigenlijk?
Wat er in de groep gebeurde is aan hen om te vertellen. Ik ga het vragen. In ieder geval viel mij op dat het
tegenovergestelde gebeurde van wat men aan de voorkant als verlangen uitsprak. We willen dat er ruimte en aandacht is voor gevoel en wat er bij de ander speelt. Maar als puntje bij paaltje komt zijn er vragen noch
ruimte en in plaats daarvan oordelen, spanning en ongemak.
En bij mij ook. Ik voelde me vernederd en reageerde met in stilte oordelen: deze mensen snappen het nog niet echt, zijn onaardig, afgesloten, et cetera. Hier kan en wil ik niet mee werken. En vanuit dit oordeel was ik totaal niet in staat om dialogisch te functioneren. Want dan had ik kunnen delen wat er met mij gebeurde en had ik open en oprecht nieuwgierig kunnen zijn naar wat men in deze situatie eigenlijk dwars zat en wat er bij hen gebeurde.
Maar achteraf pas kwam het inzicht bij me dat ik al heel snel zelf ook geraakt was en dichtgeklapt en dat dat
natuurlijk effect had op de groep. Dat ik dus zelf evenzeer niet praktiseer wat ik propageer. De verbinding
frustreerde terwijl ik die juist wil stimuleren. En besloot om contact te zoeken en aan te bieden om samen
verder te leren van deze bijzondere ervaring.
Kortom: hier zie je dus live gebeuren hoe onze gevoeligheden ons gedrag kleuren. En weer precies de kant op die we maar al te goed kennen in plaats van wat we eigenlijk zouden willen. Maar ook hoe fijn het is weer uit het oude patroon te komen en zo weer verbinding te voelen.
Herken je de situatie?
En heb je ook interesse in ontwikkeling van je vermogen om verbinding te bevorderen? Kijk dan eens naar de training Dialogisch Functioneren. Of meld je aan voor een (gratis) introductie webinar iedere 2e woensdag van de maand. Je bent zeer welkom.
Flip
Comments